Czy zastanawialiście się kiedyś jaka jest historia ogrodniczek zapomnianych na długie lata?

Wszystko zaczęło się w XVII wieku w Indiach. To tam wynaleziono grubą tkaninę przeważnie barwioną na niebiesko lub też rzadziej na biało. Materiał ten został nazwany „dungaree” od miejscowości, w której go wynaleziono – Dongri. Nosili go ubodzy ludzie. Dzięki transportom wodnym, tkanina ta trafiła do Anglii. Tamj wykorzystywano ją do produkcji tanich i mocnych ubrań roboczych.

Wszyscy, którzy potrzebowali ubrań do ciężkiej pracy od robotników do niewolników, zaczęli nosić dungi. Tkanina ta była wykorzystywana do produkcji mundurów użytkowanych w marynarce wojennej Stanów Zjednoczonych podczas pierwszej wojny światowej. Dungaree był stosowany jako materiał na żagle, z których marynarze później robili swoje ubrania. Z tego też względu nazwa „dungaree” zaczęła być stosowana zarówno do tkanin, jak i odzieży. Stosowano ją w taki sam sposób, jak odzież jeansową.

No dobrze, napisałam o tkaninie, z której zaczęto szyć ogrodniczki, ale jaka była historia samego kroju tych spodni.

Według różnych źródeł ogrodniczki powstały po raz pierwszy w 1792 r., jako odzież ochronna dla niewolników, rolników, mechaników i innych ludzi, których zajęcia wiązały się z dużą ilością pracy fizycznej. Ubrania te były wykonywane z taniego, źle dopasowanego, szorstkiego i wytrzymałego materiału.

Początkowo moda związana z ogrodniczkami była kojarzona wyłącznie z amerykańskimi mężczyznami pracującymi na roli. Jednak ogrodniczki były też stosowane w służbach mundurowych. W pierwotnej wersji ogrodniczek, spodnie i szelki były oddzielnie.

W połowie XIX wieku, szelki zostały połączone ze spodniami, tworząc ogrodniczki. Taka forma została zaprojektowane przez Levi Straussa i była idealna do ciężkiej pracy fizycznej, a także do noszenia narzędzi, bo eliminowała potrzebę stosowania pasów. Wkrótce stała się standardowa odzieżą dla osób pracujących w fabrykach, kopalniach na budowach, itp. Ogrodniczki były produkowane masowo, a nawet kodowane kolorami zgodnie z wykonywanym zawodem. Np. biel dla malarzy, pasy dla robotników kolejowych i różne odcienie niebieskiego dla reszty klasy robotniczej. W trakcie pierwszej wojny światowej ogrodniczki zaczęły nosić także kobiety, ponieważ pracowały w fabrykach. Jeansy dungaree zyskały na popularności w 1930 r. kiedy wprowadzono je na rynek w małych rozmiarach, jako propozycja stylu dla dzieci. Jeszcze większą popularność zdobyły, kiedy zaczęły nosić je gwiazdy filmowe. W ten sposób John Wayne i Clint Eastwood, zmienili ogrodniczki w symbol surowego seksapilu.

Ogrodniczki przechodziły różne modyfikacje zanim osiągnęły swój ostateczny krój. W latach 60., 70. i 90. cieszyły się niezwykłą popularnością wśród wielu projektantów. Następnie ich popularność spadła aż do 2010 r., kiedy to były promowane z różnymi innowacjami m.in. przez Rihannę, Alexę Chung.

W ostatnich sezonach ogrodniczki możemy nosić w różnych wersjach, szerokie, wąskie, obcisłe, z przetarciami i bez, krótkie, długie,w paski itd. Dlatego warto przyjrzeć się im na nowo i może odnaleźć model idealny dla siebie, który posłuży do budowania różnych stylizacji modowych oraz nada nowy charakter garderobie.